خاستگاه و موطن اصلی گل محمدی کوه های جنوب غرب ایران است . این گیاه به صورت وحشی در این منطقه می روییده است و به تدریج توسط ساکنان منطقه بومی شده و ادوات لازم برای استحصال گلاب آن ابداع و ساخته شده است . بنا به نقلی در عصر ملک شاه سلجوقی این گیاه توسط نماینده یکی از اتابکان روم شرقی از منطقه قمصر کاشان به نواحی اطراف دمشق سوریه برده شده است . گل محمدی و دستگاه های گلاب گیری مربوط به آن در قرن دهم میلادی به وسیله مسلمانان(طی فتوحات اسلامی) به اسپانیا برده شده است . در آن زمان این صنعت در تونس و مراکش (موروکو ، مغرب) گسترش زیادی یافت تا حدی که در مقطعی گلاب به عنوان پول رایج این مناطق مورد استفاده قرار گرفت . در قرن 15 میلادی افزایش تقاضا برای گلاب سبب شد که کشت گل محمدی به آسیای صغیر و پایتخت امپراطوری بزرگ عثمانی که ولایتی به نام Edirne بود و در بلغارستان امروزی قرار دارد گسترش یابد . گزارشات حاکی از ورود گل محمدی به بلغارستان در نیمه اول قرن 17 میلادی است و عنوان می کند که این گل ابتدا در اطراف شهر کازانلاک (Kazanlak) در بلغارستان کشت شده است و سپس به تدریج نواحی بین کوه های بالکان (Balkan Mountain) و کوه های سردنا گورا (Serdna Gora) در بلغارستان مرکزی توسعه یافته است . این منطقه اکنون به دره رزها (Valley of Roses) مشهور است و مهمترین مرکز کشت و پرورش و بهره برداری از این گل در جهان می باشد و حدود 80 درصد بازار جهانی محصولات این گل در اختیار این منطقه و کشور بلغارستان است . امروزه علاوه بر بلغارستان و ایران این گل در بسیاری از نقاط جهان از جمله ترکیه ، هندوستان ، سوریه ، فلسطین ، انگلستان ، فرانسه و حتی چین کشت و بهره برداری می گردد و کشت و بهره برداری از آن به صورت روزافزونی در این کشورها و سایر نقاط جهان در حال گسترش است .